Thursday, December 27, 2018

Mónica ha fallecido.

Hola Monic, suposo que on estiguis podràs llegir això, vull pensar que podràs fer-ho. De fet per tu son aquestes paraules:

Va ser un bon temps passat amb tu, un viatge quelcom curt desde que ens vam coneixer de joves, quan sortiem de juerga amb el Marc, l'Isma, la novia de l'Isma, el germà del Marc, bé, i tota la resta de la colleta, el cotxe blanc i el cotxe blau, les vacances, l'escapada a Terol i com no, el que més ens perdía... ejemmmm...., fins que vam tallar la comunicació ara deu fer uns... buff, una burrada d'anys. La llàstima que vam anar massa depressa en concretar-ho tot, per la propera vida ja ho saps, no facis res mentre estàs enamorada, espera, no corris, cada cosa al seu temps que les naus es cremen rapid.
Et vaig veure molt bé a casa de la Margarida al nadal del 04 tot i que no vaig apropar-me, tu tampoc estaves molt per suavitzar els ànims. Ens hagues anat bé parlar, que facil és dir-ho i que dificil fer-ho.

Se que no justifica ni molts menys el que ha passat, però hem tornat a parlar l'Isma i jo, que feia un parell o tres d'anys que no ho feiem.

Però que cony has fet Mònica. Per què? Algún dia parlarem quan sigui a l'altre banda amb tu.

Jo tampoc no és que lo sentimental ho porti gaire bé, ens vam separar la Rut i jo, he estat més d'un any sense voler saber res de dones, vaig sortir molt tocat, i ara he descobert a una amiga de fa molts anys, però no se com anirà la cosa, anem a velocitats diferents. Ja veurem...., bé, siguis on siguis espero que el Pere i la mare t'hagin anat a rebre. Ja de pas dona records a la tieta Margarida.

Mentiría si digues que s'et trovarà a faltar, però m'agradaba saber de tu per l'Isma.

Fins aviat.

Wednesday, December 26, 2018

Siento paz y siento guerra en mi interior.

Los tempos no van iguales, ella quiere un ritmo lento y yo quiero ir más rápido. Ella quiere que nos veamos esporádicamente por ahora y yo he pasado el día de navidad pensando y hoy también, a pesar de que he salido con los amigos a dar una vuelta. No se si es mejor dejarlo en una buena amistad, no entiendo su falta de presencia. Cuando estamos juntos el cielo nos rodea y estamos por nosotros indiferentes al resto del mundo, ¿qué es lo que falla? Quiero vivirla y me da la impresión de que soy como la masilla, rellena huecos. No se como responder a esta frialdad, a esta falta de compartir y hablar.
En su momento le comenté que dejaría que ella marcara la pauta y el tempo, pero se me hace complejo. Hay una canción que ya tiene su nombre, Tomorrow de los Cranberries:

I think that you're mad 
You spend a lot of time in your head 
I know that you're mad 
You spend a lot of time in your head
If you could come away with me 
You should come away with me 
You should have some faith in me
Tomorrow could be too late 
I wish I could change the date
Tomorrow could be too late 
If only you had some faith
Too young, too proud, too foolish 
Too young, too proud, too foolish
You ask a lot of questions 
You have too much time on your hands 
To hell with conclusions 
Why should we make so many plans?
So you should come away with me 
You should come away with me 
You should have some faith in me
Tomorrow could be too late 
I wish I could change the date
Tomorrow could be too late 
If only you had some faith
Too young, too proud, too foolish 
Too young, too proud, too foolish
Tomorrow could be so great 
I wish I could change the date 
Tomorrow could be so great 
If only you had some faith.
Creo que define la situación de maravilla.

Monday, December 24, 2018

Me siento diferente.

Cuando dos vidas se cruzan después de más de treinta años de conocerse, ¿por qué ocurre?, ¿qué ha cambiado?, ¿se han alineado los planetas?, ¿quién decidió que era el momento?
No tengo ni la más mínima idea de que responder a cada una de las preguntas, pero me siento maravillosamente bien. Me han devuelto a la vida, a la felicidad y me han traido a una personita por la que sentía una gran estima, un afecto incuantificable y de la que conozco, y ella de mi, más detalles que de nosotros mismos. Es genial, a mis cincuenta he recuperado el espíritu y la incontinencia de cuando rondaba la veintena. He roto una cantidad de malos hábitos de la noche a la mañana y no siento la más mínima necesidad de ellos, mi cabeza ha pasado a orbitar en torno a ella, no puedo pasar el día sin abrazarla, sin besarla, sin desearle un buen día, sin mimarla... Pero si antes ya la veía cada día, hablábamos con frecuencia, cada viernes al dejar el trabajo tomábamos una cerveza juntos y no necesitaba besarla, abrazarla, bueno eso si, pero no despertaba de mi letargo emocional.

No tengo respuestas ni creo que quiera tenerlas, quiero vivir el momento. Es una persona genial que ahora estoy descubriendo y me siento feliz, amado y espero que ella correspondida. La tenía por una blandengue de libro y estoy descubriendo una fuerza, una capacidad de trabajo, claridad de ideas, una decisión que nunca hubiese dicho que tuviese. Seria cuando debe, categórica en sus decisiones, hemos tenido un par de charlas y, además de no tener pelos en la lengua, siento que quiere tomar las riendas, marcar el ritmo de la relación, y siento que puedo confiar plenamente en ella, cerrar los ojos y dejar fluir los acontecimientos.

No tengo respuestas ni quiero tenerlas de como se ha creado, de donde ha salido toda esta explosión, pero si me gustaría saber a quien debo agradecer habernos encontrado, a pesar de vernos cada día desde hace mucho tiempo.

Sunday, December 16, 2018

Creo que he abandonado la capacidad de amar.

Acabar la relación con mi antigua pareja era una cosa que debía hacer porque la situación ya era insostenible. Era consciente de que tras los acontecimientos que estaban sucediendo en su casa ella lo iba a pasar mal y me lo haría pasar mal a mi por su carácter, justamente una de las cosas que más me gustó cuando la conocí hace catorce años, y así fue. Luego se añadieron imprevistos lógicos por la edad por los cuales se acentuó su carácter de manera más negativa. Pero esto ya pasó hace más de un año y son "figues d'un altre paner".

Hoy en día todavía no he conseguido volver a lo que yo considero mi normalidad ¿emotiva?, básicamente a tener la capacidad de amar. Tengo pensamientos contradictorios, por un lado siento que he de moverme, que va siendo hora de volver a empezar, por otro no voy a ser capaz de dar la talla en ningún aspecto y no quiero que me vuelva a pasar lo vivido, quedé totalmente anulado por una persona con la que mantuve una relación muy buena durante unos cuantos años, y que en repetidas ocasiones comentó que se sentía plena conmigo.

Estoy conociendo a otra persona hoy en día. Llegó un día en que me dije que no podía seguir viviendo con la cabeza atrapada en el recuerdo y el corazón incapacitado. Así que como era consciente de que con una persona mantenemos un feeling especial, dejé correr un poco más la cortina y ahora estamos empezando a conocernos. Me están comiendo los nervios, las inseguridades, creo que me hago pedante al hablar y no se como manejar la situación por lo que decidí dejarle la batuta y que ella marque el tempo de la música. Pero no me está gustando mi interior, no quiero saltar al vacío como hacía antaño, me da pavor pisar el terreno porque siento que se va a acabar mi tranquilidad, mi armonía, la "felicidad" por ponerle nombre, temo que acabe como la otra vez y dañarla, se van a romper nuestros hábitats, no se por donde empezar ni se como continuar y prefiero quedarme en mi sitio, solo pero tranquilo conmigo mismo, aguantándome, anulando la capacidad de amar.

He perdido la ilusión y ya no se ni que significa esa palabra.

Siempre he sido una persona de calle, las paredes de casa se me caían encima a los diez minutos de levantarme y tenía que salir a la calle a ver el día ni que fuera para ir al bar a tomar un café; hoy en día no salgo más que para ir a trabajar o ir a comprar algo que necesite o me apetezca. Compré la bici para forzarme a salir y si bien empezó perfecto el plan, se ha ido apagando con el tiempo, con suerte salgo una vez o un par a lo sumo por semana y los domingos son para el sofá o el ordenador.

Hace catorce años era otra persona y quiero que esa persona vuelva a estar en mi porque me estoy consumiendo y no alcanzo a saber cuanto tiempo voy a aguantar con este ritmo ni como será el siguiente paso.

Wednesday, July 23, 2008

HOla